Aslında otogar yüzlerce binlerce duygunun üstünü örten bir çatıdır. Belkide son defa anasının elini öpecek olan bir mehmetçik o çatı altında. Belkide genç yağız delikanlı son kez orda vedalaşır, köyün zengin ağasınında gönlü olduğu yavuklusuyla. Peki ayrılıkmıdır otogar sadece? Yokmudur mektup arkadaşıyla ilk kez orda karşılaşan yada doğduğundan beri uzaklarda olan yeğenini gören bir genç teyze.
Evet belki ayrılıkta var kavuşmakta ama en kötüsü ne biliyormusunuz? Ayrılığada alışmak, kavuşmayada alışmak.
İnsan ayrılıncada kavuşuncada birşey hissetmiyorsa; yada ayrıldığında kavuşacağını, kavuştuğundada kesin ayrılacağını biliyorsa ve bunlara tepkisiz kalıyorsa beton yığını otogarların suçu ne ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder